Hoe beheers ik mijn zenuwen?
Vorige week, schreef ik een blog, met de boodschap, dat meer zelfvertrouwen niet zo zeer de oplossing was om de carrière te hebben die je wilt, kansen te pakken en neer te zetten in de wereld wat jij belangrijk vindt. Maar dat het met name gaat om het kunnen omgaan met jouw angsten.
Dit is geen makkelijke boodschap om te brengen, want je lost het (de zenuwen, de kritische stem) dus niet instant en geheel op. En het grappige, paradoxale is, dat het juist ook niet opgelost hoeft te worden.
Juist, door het te accepteren en het niet te willen op lossen, kun je voorbij jouw zenuwen en kritische stem komen en uiteindelijk groeien en “naar de sterren reiken”. Net zoals, die succesvolle vrouwen, die een manier hadden gevonden om met “hun kritische stem” en zenuwen om te gaan.
Ik besef me dat dit een lastige, want paradoxale, boodschap is. Vorige week bijvoorbeeld had ik twee uiterst intelligente, zeg maar gerust, briljante vrouwen in mijn groep. Wat me opviel aan deze vrouwen, was de manier waarop ze vragen stelde over zenuwen. Hoe kwamen ze daarvan af? Hoe konden ze deze zenuwen toch bevechten?
Kortom in de vragen van deze vrouwen lag al een veronderstelling beklonken. Namelijk dat deze zenuwen bevochten diende te worden, beheerst en het liefst zo snel als mogelijk als sneeuw voor de zon moest verdwijnen.
En ik snap dat heel goed. Ik weet net zo goed als ieder ander hoe verlammend en vervelend zenuwen kunnen zijn. Maar, “de oplossing” zit hem nu juist, heel ironisch, in het tegenovergestelde.
Pas als we echt kunnen accepteren dat we het hiermee moeten doen en het ok is, zullen de zenuwen uiteindelijk hun grip op ons verliezen.
“Acceptance of what there is now, is het foundation for any kind of profound personal change”. Tara Mohr
Lees beneden hoe Stephen Hayes, een wetenschapper dit ook doorhad en hoe hij het vervolgens aanpakte om zijn zenuwen te accepteren (en er zelfs een therapie op baseerde “acceptance and commitment therapy”)
“Stephen Hayes was een onzekere puber. Hij was erg onzeker en durfde geen meisjes aan te spreken. Strategieën die hij bedacht om het stamelen te beheersen, maakten het alleen maar erger. Hij was nu niet alleen bang meer om een meisje mee uit te vragen, maar ook nog dat hij zou gaan zweten en stamelen. Totdat hij bedacht: dat gaat gewoon gebeuren, en ik zal me verschrikkelijk voelen, maar ik vraag haar toch. (bron: Roos Vonk. Artikel: bang om een presentatie te geven.).
Volgens Hayes gaan we vermijdend en neurotisch gedrag vertonen, als we negatieve ervaringen willen vermijden. In plaats van datgene te doen wat we eigenlijk willen of waar we in geloven. Volgens hem kunnen we dit overwinnen, dankzij het menselijke vermogen, onszelf van buitenaf te zien.
Met dit meta bewustzijn kunnen we besluiten ons gebloos, gepieker, gestress of wat dan ook is domweg te aanschouwen en te verdragen. Te doen wat ons te doen staat en te accepteren dat we ons op dat moment slecht zullen voelen. Het lijkt vaak alsof ons gevoel dicteert dat we iets onaangenaams moeten vermijden, maar, de grap is, dat hoeft helemaal niet.”
Het is dus de kunst om van buitenaf naar onszelf te kunnen kijken, waardoor we kunnen besluiten het onaangename te accepteren. Zonder er hele verhalen bij te maken, het te willen beheersen, vermijden of bevechten. Het lijkt wellicht dat we door deze strategieën toe te passen er grip op krijgen. Maar uiteindelijk raken we juist verder van huis.
En dit kan in 2 minuten gebeuren; “what the fu**” dan trillen mijn handen maar. Of anderhalf jaar, in mijn geval. Ieder keer als ik in een groep sprak had ik een hoge adem en realiseerde ik me dat mensen mijn zenuwen dus konden opmerken. Schaam, schaam….En wat dacht je? Toen het mij eenmaal niets meer kon schelen (lees: geaccepteerd had), verdween het …..
Kortom mijn boodschap: hoe beheers je je zenuwen? Door het niet te willen beheersen! Maar, te accepteren.